Τι γίνεται όταν έχω πιάσει πάτο?

Τι γίνεται λοιπόν όταν έχω πιάσει πάτο και όλα μοιάζουν μαύρα και μελαγχολικά?

Όταν έρχεται μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μας, συνοδεύεται και από μια σειρά ψυχολογικών δυσκολιών και προκλήσεων, που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Στην αρχή μπορεί να μας φαίνεται μια απλή και ωραία διαδικασία, αλλά όσο επιμένουν τα συμπτώματα άγχους και ανισορροπίας, τόσο περισσότερο χάνουμε την υπομονή μας.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η μεταβατική περίοδος προσαρμογής. Πολλές φορές η πίεση (και από εξωτερικούς παράγοντες) για γρήγορη προσαρμογή και επαναφορά στην φυσιολογική πραγματικότητα, λειτουργεί αρνητικά στο νέο εγχείρημα που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε. Γονείς και φίλοι, άθελα τους και στην προσπάθεια να βοηθήσουν, δημιουργούν ακόμη περισσότερο άγχος και πίεση στο παιδί που προσπαθεί να ορθοποδήσει με ''νύχια και με δόντια''. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώθει ανίκανο και αδύναμο, να επιρρίπτει συνεχώς τις ευθύνες τις αποτυχίας στον εαυτό του, και αργότερα σε όλου όσους βρίσκονται γύρω του.

 

Μια μεγάλη πρόκληση είναι η κατάσταση η οποία βιώνω και εγώ ο ίδιος καθημερινά τον τελευταίο χρόνο. Ως φοιτητής στην Θεσσαλονίκη για 6 χρόνια, και με ελάχιστη εργασιακή εμπειρία στα φοιτητικά μου χρόνια, κλήθηκα να αντιμετωπίσω μια νέα, πρωτόγνωρη κατάσταση για τα δεδομένα μου. Μετακόμισα στην Αθήνα (αλλαγή πόλης) και ξεκίνησα από τον πρώτο μήνα να δουλεύω πάνω σε 2 πράγματα εντελώς διαφορετικά από το αντικείμενο των σπουδών μου. Μόνο και μόνο η αλλαγή της πόλης, μου κόστισε μια μικρή τούφα από μούσι μου :D. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν πίστεψα ότι αυτό θα γίνει μια μόνιμη ψυχολογική κατάσταση. Και δικαιώθηκα. Μήνα με τον μήνα έβλεπα βελτίωση στην ψυχολογία μου, προσαρμόστηκα καλύτερα στο περιβάλλον, και άρχισα να βλέπω τα πράγματα όλο και πιο θετικά.

Όμως φυσιολογικά, ήρθε και δεύτερο ψυχολογικό χτύπημα και χρειάστηκε να μετακομίσω για δεύτερη φορά σε διάστημα ενός χρόνου. Όλα ξαναέγιναν μαύρα. Ένιωσα ότι ξαναχάνω την ισορροπία μου και ότι όλα ξαναδιαλύονται. Όμως δεν μπορούσα να τα παρατήσω τώρα. Είχα κάνει μια προσπάθεια και ήξερα ότι με λίγο παραπάνω χρόνο και υπομονή, όλα έρχονται στην φυσιολογική τους ροή. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή τη φορά η πίεση και το άγχος της αλλαγής, αλλά σίγουρα ξέρω ότι θα περάσει από μόνο του όταν ο χρόνος το αποφασίσει.

Οι αλλαγές είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι. Δυστυχώς συνοδεύονται από αρκετό άγχος, αβεβαιότητα και ψυχολογική πίεση. Όμως, αν δώσουμε αρκετό χρόνο στον εαυτό μας χωρίς να πιέζουμε τις καταστάσεις, αυτό θα κάνει τον κύκλο του και θα υποχωρήσει. Ακόμα και αν επιμένει, θα μας στέλνει ένα αθόρυβο μήνυμα να αλλάξουμε ή να προσαρμόσουμε κάτι περισσότερο στα δικά μας δεδομένα. Η λύση λοιπόν δεν είναι να αποφεύγουμε τις αλλαγές, αλλά να έχουμε λίγο περισσότερο υπομονή όταν όλα μοιάζουν μάταια και αβέβαια. Άλλωστε, ποιος είπε ότι ο δρόμος που θα διανύσουμε θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα?

Σωτηρίου Λευτέρης, Αθλητής,

 New healthier lifestyle Project