"Μπαμπά, αφού είμαι καλός, γιατί δεν παίζω περισσότερο;"

Στον αθλητικό τομέα, ο Έλληνας εκτός από φίλαθλος, τείνει να είναι και προπονητής, Γενικός Διευθυντής, πρόεδρος,ταμίας κοινωνικά γνωστής πολλών ειδικοτήτων, γεγονός που του δίνει το δικαίωμα να κρίνει τις κινήσεις των αρμόδιων και να πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο. Είναι μια άσχημη συνήθεια που δυστυχώς δεν έχει αντιμετωπιστεί ακόμα, αλλά τουλάχιστον έχει αρνητικές επιπτώσεις για το ίδιο το άτομο. Τι γίνεται όμως αν το άτομο αυτό είναι γονιός και το παιδί του παίχτης της ομάδας της οποίας ανακατεύεται; Πώς επηρεάζει η συμπεριφορά αυτή την ομαλή ένταξη του παιδιού σε ένα κοινωνικό σύνολο και τι επιπτώσεις έχει στην απόδοση του στο παιχνίδι; Αλλά το πιο σημαντικό...ΑΠΟΛΑΜΑΒΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΝΕΙ;

    Οι απαντήσεις σε αυτές τις πολύ απλές ερωτήσεις είναι σκληρές, αλλά δυστυχώς αντικατοπτρίζουν την αλήθεια. Αγαπητέ γονέα, θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας, τα παιδιά τείνουν να γίνονται αντιδραστικά με τους γονείς, όμως αποτελούν τα πρότυπα τους από τρυφερή ηλικία, γεγονός που σημαίνει πως κρατάνε μέσα στο μυαλό τους με μεγάλη ευλάβεια αυτά που τους λένε, πόσο μάλλον όταν αυτά ταυτίζονται με αυτά που θέλουν να ακούσουν τα παιδιά. Τα ενστερνίζονται και τα κάνουν κομμάτι τους. Όταν λοιπόν θα πας εσύ και θα τον κάνεις να πιστέψει ότι οι άνθρωποι της ομάδας δεν είναι γνωστές ή ότι δεν γνωρίζουν πόσο καλός παίχτης είναι το παιδί σου και ότι εσύ ξέρεις τα πάντα σε μεγαλύτερο βαθμό (προφανώς γιατί έχεις πτυχίο προπονητικής και Διοίκησης και διαχείρισης ομάδων), τότε σταδιακά το παιδί σου θα δει τις καταστάσεις μέσα από τα δικά σου μάτια. Τι σημαίνει αυτό; Όταν εσύ γονέα θα βλέπεις καχύποπτα τους συμπαίκτες του παιδιού σου και θα κρίνεις πως το δικό σου παιδί είναι σε καλύτερο επίπεδο και του το μεταφέρεις αυτό, τότε και εκείνο με τη σειρά του θα απομακρυνθεί από τη σφαίρα του συναγωνισμού και θα ενταχθεί σε εκείνη του ανταγωνισμού. Αυτή είναι και η αρχή για να καταστραφεί το ομαδικό κλίμα σε μια ομάδα και να γίνουν άλλοι οι σκοποί του παιχνιδιού, όπως η προσωπική ανέλιξη και η προβολή, προφανώς σε βάρος της ομάδας.
     
Επακόλουθο αυτής της συμπεριφοράς του παιδιού; Η μη ομαλή ένταξη στο κοινωνικό σύνολο της ομάδας. Η συμπεριφορά αυτή θα φανεί και στο γήπεδο, καθώς το γήπεδο αποτελεί το καθρέφτη της ψυχής μας. Κάθε μας σκέψη και συναίσθημα ξεδιπλώνεται -ακούσια ή εκούσια- στο γήπεδο και στο παιχνίδι μας. Ένας εγωιστής ξεχωρίζει πολύ εύκολα από τους υπόλοιπους και εκτίθεται. Το αποτέλεσμα; Θα έχει ικανοποιήσει τα θέλω και τα κόμπλεξ του πατέρα του, αλλά θα έχει δημιουργήσει θέματα με τους συμπαίκτες-φίλους του.
Αγαπητέ γονέα αναρωτήσου, άξιζε τελικά για τις δικές σου επιθυμίες (ή απαιτήσεις), το παιδί σου να βρίσκεται σε ένα τοξικό περιβάλλον, το οποίο θα έχει προκληθεί από το ίδιο, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει εσένα; Πώς θα απολαύσει τον αθλητισμό και όλα όσα προσφέρει αν βρίσκεται κάπου όπου σταδιακά θα είναι ανεπιθύμητος; Στη χειρότερη θα εγκαταλείψει τη προσπάθεια του και όλα όσα συνέβησαν θα είναι για το τίποτα. 
    
Εν κατακλείδι, η ορθή συμπεριφορά των γονέων είναι ολόκληρη επιστήμη και δεν θα ήταν αφελές σε ένα άρθρο να τεκμηριώσω προσωπικές απόψεις για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Ωστόσο επειδή υπήρξα και εγώ παιδί που αγάπησε από τη πρώτη στιγμή το μπάσκετ και τον αθλητισμό γενικά, θα σε συμβούλευα γονέα απλά να είσαι περήφανος για το παιδί σου και τη προσπάθεια που καταβάλει ανεξαρτήτως αποτελέσματος και δίχως να του φορτώνεις επιπλέον βάρη. Στη τελική είναι απλά ένα παιχνίδι, που σε πολύ μικρό ποσοστό γίνεται επάγγελμα ορισμένων. Απλά χαμογέλασε κάθε φορά που βλέπεις το παιδί σου να παίζει και όλα τα υπόλοιπα θα πάρουν το δρόμο τους.

Καρατράντος Βασίλης, 
Αθλητής μπάσκετ
https://www.facebook.com/basilis.karatrados